"माफी चाहन्छु"

मेरो आँखामा खुसीका आँसु ल्याउनको निम्ति,

मेरा बाबामामु बिगत अठ्ठार वर्ष देखि,
आफ्ना दु:खका आँसु आँखामै दबाई रहनुभएको छ

एक्लो सन्तान,
खुसीको माहोल,
मेरो सबै चाहना पुरा गर्दिने बाबामामुको सोंच,
र बद्लामा,
बाबामामुको सबै सपना सांचो बनाइदिने मेरो प्रतिबद्धता,
कास! मेरो प्रतिबद्धता मैले पुरा गर्न सकेको भए

सानो छँदा: Pilot बन्ने इच्छा,
कहिले हवाईजहाजको Height मा नहराएका मेरा बाबामामु,
पछि छोराले उडाएको आकाशमा,
सुर्य उदाउने क्षितिज सम्म उडिरहने सपना बुनी रहेका हुन्थे,
म पनि तोते बोलीमा "हजुरहरूलाई त म सित्तैमा उडाइ हाल्छु नि!" भन्दै मख्ख पार्ने गर्थें,
तर कास! मेरा ति तोते बोली बादलको तालमा तैरिन सकेको भए

हुर्किदै गएं: Engineer बन्ने होडमा पो हराएं,
सुब्बाको सामान्य सरकारी तलबमा टिकेको हाम्रो परिवार,
भाडाको सानो साँघुरो कोठाबाट,
मेरो बाबामामु,
छोराले Design गरेको आफ्नै महलमा थकान मेटाउने माहोलको प्रतिक्षा गर्दै बसे,
कास! मैले त्यो प्रतिक्षा पुरा गर्न सकेको भए

त्यैपनि,
मेरो आँखामा खुसीका आँसु ल्याउनको निम्ति,
मेरा बाबामामु बिगत अठ्ठार वर्ष देखि,
आफ्ना दु:खका आँसु आँखामै दबाई रहनुभएको छ

Cricket: कुनै बेला मेरो जिवनको अभिन्न अङ्ग थियो,
मेरो इच्छा भए पनि मैले बुझिसकेको थिएँ,
Pilot/Engineer मेरो निम्ति थिएन,
तर मेरो बाबामामुको त्याग र सामाजिक इज्जत सामु,
मसँग अरु कुनै अभ्यास थिएन,
तर कास! यो चोटी बाबामामुको मन दुखाउदै मैले मेरो मनको कुरा सुनेको भए

मैले धेरै सोच्न थालिसकें,
म अब पागल हुन लागिसकें,
SLC मा A+ ल्याए पनि जिन्दगीमा घुँडा टेकेर बस्न बाध्य भैसकें,
सामाजिक भूगोलको भूमरीमा म मज्जाले भासिसकें,
मेरो मनको म खोज्दाखोज्दै मेरा आत्मबलले आत्महत्या गरिसकें,
जीवनमा नसोधी आउनेले भन्दा नसोधी जानेले धेरै महत्व राख्छन रे,
तर म त मेरो महत्वकांक्षालाई मनाउदा मनाउदै मरिसकें

मेरो केही गल्ती थिएन,
गल्छीको गुलियो गांजा तान्नु बाहेक मसँग केही मौका थिएन,
म त देश बदल्न आएको मान्छे,
आकाशमा उड्ने मेरो औकात थिएन,
समाजको मन भर्दा भर्दै मैले मेरो मन मरेको पत्तै पाईन,
म त आफ्नो जिन्दगीबाट हारेको मान्छे,
बाबामामुको मन जित्न कहिले सकिन,
कास! मैले मेरो जिन्दगी जित्न सकेको भए

यति भैसक्दा पनि,
मात्र मेरो आँखामा खुसीका आँसु ल्याउनको निम्ति,
मेरा बाबामामु बिगत अठ्ठार वर्ष देखि,
आफ्ना दु:खका आँसु आँखामै दबाई रहनुभएको छ

म माफी चाहन्छु: मैले मेरो प्रतिबद्धता पुरा गर्न सकिन,
मैले मेरो बाबामामुको प्रतिक्षा पुरा गर्न सकिन,
म आफै सँग माफी चाहन्छु; मैले मेरो मनको कुरा मान्न सकिन,
मैले मेरो जिन्दगी जित्न सकिन,
सर्वस्व सुम्पिएर सुम्सुम्याउदै हुर्काएको छोरो,
आज केही गर्न नसकि,
मनका मैला मेटाउन मनगढन्ते कविता लेख्दै छ,
म माफी चाहन्छु बाबामामु किनकी म माफीको योग्य नै छैन

अब मेरो निम्ति कसैले मन दुखाउनु पर्दैन,
म त समाज सुधार्न आएको मान्छे,
आकाशमा नउडेर के भो र?
महलमा नसुतेर के भो र?
सन्तानलाई संसार देखाउनु नै सबै कुरा हो भने,
मैले पनि बेश्यालयको बाँझो बारीमा,
कति बिऊको बर्षा गराएं होला,
धन्यवाद छ बाबामामु‍: मलाई समाजको सेवा गर्न संसार देखाउनु भएकोमा

संसारको सर्वोत्कृष्ट खुसी नै बाबामामु हुन्,
त्यसैले नचिताए पनि उहाँहरूको चित्त कहिले नचोर्दिनु,
स-साना खुसीमा रमाउनेलाई ठूल्ठूला ठट्यौली आशा कहिले नदेखाउनु,
उहाँहरू त हाम्रो निम्ति हारेको मान्छे,
आफ्नो जीतको धाक कहिले नदेखाउनु,
मात्र गएर अङ्गाली दिए पुग्छ,
किनकी यो एक अङ्गालो मायाले,
ति दबिएका दु:खका आँसु खुसीको खोलामा बगाईदिने छन्

र सायद यही दिन आउँछ भनेरै होला,
मेरो आँखामा खुसीका आँसु ल्याउनको निम्ति,
मेरा बाबामामु बिगत अठ्ठार वर्ष देखि,
आफ्ना दु:खका आँसु आँखामै दबाई रहनुभएको थियो

© प्रतीक घिमिरे